mtcw


Ανασύροντας από το χρονοντούλαπο της ιστορίας περγαμηνές που καταγράφουν το ένδοξο παρελθόν της πατρίδας μας, προστρέχουμε σήμερα σε σελίδες δόξας και τιμής, που λάμπρυναν με το πύρωμα της ψυχής των παλικαριών του τόπου μας την ιστορία ολόκληρου του Ελληνισμού. Αισθανόμενοι το βαρύ φορτίο που η ιστορία μας έχει παραδώσει, μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ήρωες της πατρίδας μας και να αντλήσουμε δύναμη από τη λεβεντιά τους. Να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να υψώσουμε το ανάστημα, το φρόνημα και την αποφασιστικότητά μας, απέναντι στις σημερινές δοκιμασίες που περνά ο τόπος μας.

Με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης και ανυπόκριτου δέους προσήλθαμε με ευλάβεια στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας, για να τιμήσουμε τα παλικάρια της Αναρίτας που προέταξαν το ατομικό τους ανάστημα υπερασπιζόμενοι τις προαιώνιες αξίες και τα ιδανικά του λαού μας. Τιμούμε και μνημονεύουμε τον Λαμπριανό Χριστοφή, τον Αντρέα Γεωργίου, τον Γεώργιο Στόκκου, τον Αντρέα Λουκά και τον Ροδοσθένη Αλεξάνδρου, που αυτοβούλως θυσιάστηκαν για την πατρίδα, την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Τιμούμε και μνημονεύουμε σήμερα τον ήρωα Λαμπριανό Χριστοφή. Γέννημα και θρέμμα της Αναρίτας, κατατάχθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στις τάξεις του αγγλικού στρατού και υπηρέτησε ως απλός στρατιώτης όπως πολλοί άλλοι συμπατριώτες μας. Συνελήφθη αιχμάλωτος σε μία ηρωική μάχη και εκτελέστηκε με άλλους συντρόφους του. Τα λείψανά του τάφηκαν στην Ιταλία για να μαρτυρούν διαχρονικά τη συμμετοχή της Κύπρου στον οικουμενικό αγώνα κατά της βαρβαρότητας του χιτλεροφασισμού.

Μνημονεύουμε τον ήρωα Αντρέα Γεωργίου, που γεννήθηκε στην Αναρίτα και έφηβος ακόμη εντάχθηκε στις τάξεις της θρυλικής ΕΟΚΑ, αναπτύσσοντας σύντομα έντονη δράση. Στις 30 Οκτωβρίου 1956 έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή στην αγαπημένη του γενέτειρα, στην προσπάθεια του να στήσει ενέδρα με χειροβομβίδες στους Άγγλους.

Τιμούμε τον Αντρέα Λουκά, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αναρίτα. Όντας αστυνομικός σκοτώθηκε τις 6 Φεβρουαρίου 1964 εν ώρα υπηρεσίας από Τούρκους στασιαστές στο χωριό Άγιος Σωζόμενος.

Τιμούμε τον Γεώργιο Στόκκο, επίσης, από την Αναρίτα. Ο Γεώργιος Στόκκος, που ζούσε στη Λευκωσία, σκοτώθηκε σε μάχη στη γραμμή αντιπαράθεσης στις 6 Απριλίου 1964 στη διάρκεια της τούρκικης ανταρσίας.

Τέλος, τιμούμε σήμερα, τον Ροδοθένη Αλεξάνδρου που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αναρίτα. Σκοτώθηκε στις 6 Ιουλίου 1974 στο Κολόσσι, όταν με άλλους συντρόφους του πήγαιναν από την Πάφο στη Λεμεσό για να αντισταθούν στον παραλογισμό και την αφροσύνη του προδοτικού πραξικοπήματος.

Η μνήμη των ηρώων μας παραμένει φωτεινή και καθάρια, για να θυμίζει σε όλους εμάς το ανεξόφλητο χρέος προς την πατρίδα. Επαναλαμβάνουμε σήμερα τον δικό μας όρκο τιμής, ότι η ανυπέρβλητη θυσία τους θα αποτελεί ανέσπερο φάρο και ακοίμητο οδηγό για τη διεκδίκηση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας της πατρίδας μας.

Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες,

Η απόδοση της οφειλόμενης τιμής, αποτελεί ελάχιστη πράξη χρέους προς όσους αυτοβούλως προέταξαν τη λεβεντιά της ψυχής και την αυταπάρνησή τους για τη διεκδίκηση των κορυφαίων αξιών της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της εθνικής αξιοπρέπειας. Αποτελεί συνάμα πράξη υπόμνησης και κορυφαία ευκαιρία για να αντλήσουμε φρονηματισμό για τη συνέχιση ενός αγώνα που δεν έχει ακόμη δικαιωθεί.

Τριάντα εννέα χρόνια μετά τη διπλή τραγωδία του 1974, επιμένουμε ακόμη και σήμερα να οχυρωνόμαστε πίσω από ανέξοδα συνθήματα και να πλασάρουμε στον λαό κούφιες και ψεύτικες ελπίδες. Αισθάνομαι πως οικτρά κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Νιώθουμε πως έτσι, με τον βολικό αυτό τρόπο εξαντλούμε το χρέος μας, την ίδια ώρα που νωχελικά βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στην καθημερινή καταναλωτική μας νωθρότητα. Και επιμένουμε δυστυχώς να επαναλαμβάνουμε με την ίδια ανησυχητική συχνότητα σφάλματα και παραλείψεις. Παραμένουμε πεισματικά δέσμιοι των παθών και των λαθών μας. Αποκρούουμε την προοπτική μιας γνήσιας, επώδυνης, πλην όμως καθαρτήριας αυτοκριτικής. Και αναζητούμε με την ίδια πάντοτε ευκολία να βρούμε τους δεύτερους και τους τρίτους για να τους επιρρίψουμε τις δικές μας ευθύνες.

Η τραγωδία της Κύπρου, μάς υποχρεώνει να κρατούμε διαρκώς ζωντανή την ανάμνηση του φρικτού αυτού εγκλήματος και να υπενθυμίζουμε στον πολιτισμένο κόσμο την ανεξίτηλη ευθύνη της Τουρκίας. Αυτό κάνει και σήμερα η Κυβέρνηση μπροστά στην προοπτική έναρξης ενός νέου κύκλου συνομιλιών. Επιμένοντας από τη μια να υπάρξει καλή προετοιμασία του εδάφους και από την άλλη άμεση εμπλοκή της Τουρκίας ώστε να ελέγχεται για την όλη συμπεριφορά της. Κι αυτό ασφαλώς δεν μπορεί να συμβεί όσο η Άγκυρα παραμένει βολικά απενοχοποιημένη, κάνοντας μάλιστα τον κριτή και τιμητή των διαδικασιών.

Ενωμένοι στις κορυφαίες επιλογές μας, απαλλαγμένοι από αισθήματα μικροψυχίας και φανατισμού, έχουμε χρέος, αδιακρίτως πολιτικών ή ιδεολογικών διαφορών, να συμβάλουμε στην προσπάθεια για την ελευθερία και την επανένωση της πατρίδας.

Οφείλουμε να υπερβούμε τα διχαστικά σύνδρομα και τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος. Να ψηλαφίσουμε με κριτική διάθεση τα λάθη και τα ελαττώματα μας. Να βαθύνουμε την αυτοσυνειδησία μας και με περίσσευμα γενναιότητας να αναλάβουμε τις ατομικές και συλλογικές μας ευθύνες. Χωρίς ποτέ να λησμονούμε ότι η τραγωδία του 1974 δεν ήταν το αποτέλεσμα της ενότητας, αλλά η αναπόφευκτη συνέπεια του εθνικού διχασμού.

Ας αποτελέσει η θυσία των παλικαριών μας πρόσταγμα εγρήγορσης, πυξίδα ενότητας και κοινής στράτευσης για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας μέχρι την τελική δικαίωση. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους και η ηρωική μορφή τους ας γιγαντώνει τη θέλησή μας για έντιμο αγώνα για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την προοπτική της πατρίδας μας.