Αγαπημένη οικογένεια του Πάμπου Κουκουλαρίδη
Αγαπητοί Συγχωριανοί του,
Φίλες και φίλοι
Βρισκόμαστε σήμερα όλοι εδώ, στον ιερό ναό της Παναγίας της Οδηγήτριας της Γαλάτας, για να τιμήσουμε και να αποτίσουμε φόρο τιμής στο λατρευτό σύζυγο, το στοργικό πατέρα, τον ακριβό φίλο, το συνεργάτη αλλά κυρίως τον άνθρωπο, τον Πάμπο Κουκουλαρίδη.
΄Εχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που ο Πάμπος δεν είναι πια κοντά μας, δέκα χρόνια από τότε που χάσαμε ένα άνθρωπο σπάνιου ήθους, ευρείας παιδείας και πνευματικών αναζητήσεων. Η απώλεια του υπήρξε μεγάλη για όλους, αλλά κυρίως άφησε δυσαναπλήρωτο κενό στη σύζυγο του ΄Ηβη, στα παιδιά του Γιάννο και Δάνη και σ’ όλους τους συγγενείς του.
Η αρετή διαφαίνεται την ώρα της κρίσης. Ο Κουκουλαρίδης σφράγισε αυτό το αξίωμα στη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής. Εμποτισμένος με βαθύ πατριωτισμό, απαλλαγμένος από μισαλλοδοξία, γενναίος με προσήλωση στις αρχές της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, τελικά καταξιώθηκε με τους αγώνες του στη συνείδηση του λαού και παρέδωσε μια αξιόλογη παρακαταθήκη με τη δράση του. Το έργο του και η προσφορά του δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί.
Υπήρξε δάσκαλος στο σχολείο, δάσκαλος και στη ζωή, βιώνοντας σε πλήρη αρμονία με ότι δίδασκε και διακήρυττε. Αυτό το επιβεβαιώνουν αβίαστα οι μαθητές του Γυμνασίου Σολέας οι οποίοι γαλουχήθηκαν από τον Πάμπο για αρετή και τόλμη, οι χωριανοί του, οι στενοί του συνεργάτες και οι εκτιμητές του ποιοτικού του έργου.
Ο εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α τον βρήκε πρωτοπόρο στην πρώτη γραμμή. Επικηρύχθηκε από τους ΄Αγγλους αντί του ποσού των £5.000 μέχρι το τέλος του απελευθερωτικού αγώνα. Ο δρόμος που ξεκίνησε με τον όρκο της ΕΟΚΑ ήταν ο δρόμος που τον οδήγησε αντάρτη στα βουνά της Σολιάς.
Η Σολιά βρίσκεται σε μια τοποθεσία που προκαλεί. Από τους λόφους της αντικρίζεις τη σκλαβωμένη Μόρφου, το Ξερό, τους Σόλους. Κατά τη διάρκεια της τουρκικής ανταρσίας ανέλαβε ως υπεύθυνος της περιοχής Σολιάς, μέχρι το 1965 που ιδρύθηκε η Εθνική Φρουρά.
΄Εδωσε το παρόν του στον αγώνα ενάντια στο παράρτημα της Χούντας των Αθηνών, την ΕΟΚΑ Β΄, καθώς και της Τούρκικης Εισβολής όπου άνοιξαν οι κερκόπορτες για τον Αττίλα με το προδοτικό πραξικόπημα ενάντια στη Δημοκρατία και στο Νόμιμο Ηγέτη Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον Γ΄.
Το δίδυμο αυτό έγκλημα, που σχεδιάστηκε με τόσο δόλιο τρόπο κατά της Κύπρου, καθώς και οι τραγικές συνέπειες του εξακολουθούν μέχρι σήμερα να ταλανίζουν το λαό και να κρατούν διαιρεμένη την πατρίδα μας, παρεμποδίζοντας την εφαρμογή των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Δεν θα επεκταθώ με αναφορές στις πρόσφατες εξελίξεις στο Κυπριακό. Θα ήθελα όμως να τονίσω ότι η λύση του Κυπριακού θα πρέπει να ικανοποιεί τις ελάχιστες προσδοκίες του κυπριακού λαού. Θα πρέπει να αποκαθιστά την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου, καθώς επίσης και την ενότητα του κράτους και του λαού, κάτω από την ομπρέλα μιας διζωνικής και δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε το τίμημα της λύσης, φτάνει αυτή η λύση να είναι λειτουργική, να θέτει τις βάσεις για διαρκή ειρήνη και ευημερία, να διασφαλίζει το μέλλον των παιδιών μας σ’ αυτή τη γη. Να αποκαθιστά και να διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες ολόκληρου του λαού, όπως επιτάσσουν οι αρχές του διεθνούς δικαίου, οι αρχές και οι αξίες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, της οποίας η Κυπριακή Δημοκρατία είναι χώρα μέλος και στην οποία η Τουρκία φιλοδοξεί να ενταχθεί.
Ο Πάμπος Κουκουλαρίδης υπήρξε σεμνός, ιδεολόγος, λεβέντης στην καθημερινή του ζωή με όρθιο το ανάστημα του και παραμένει λεβέντης και μετά το θάνατο του. ΄Ηταν ο άνθρωπος που είδε το πραγματικό και αληθινό νόημα στη φιλία. ΄Ηταν λαϊκός, αυθεντικός, αυθόρμητος, τίμιος, γενναιόδωρος, όλα μαζί ένα κράμα που σε έκαναν να νιώθεις πως είναι ο δικός σου άνθρωπος.
Η ταπεινοφροσύνη του ήταν τόσο μεγάλη που πάντα υπέγραφε Πάμπος Κουκουλαρίδης, Γυμναστής. ΄Ομως ήταν γυμναστής στον κοινωνικό στίβο, τον πολιτικό, τον εθνικό, τον συνδικαλιστικό και τον αθλητικό.
Ο Πάμπος Κουκουλαρίδης υπηρέτησε ως καθηγητής Σωματικής Αγωγής στο Γυμνάσιο Σολέας και αργότερα προήχθει σε Βοηθό Διευθυντή. Ανέδειξε αρκετούς πρωταθλητές οι οποίοι διέπρεψαν σε παγκύπριους αγώνες. Υπηρέτησε ως σύμβουλος του αείμνηστου προέδρου της Δημοκρατίας κου Σπύρου Κυπριανού, για θέματα ασφάλειας και πληροφοριών. Το 1986 διορίστηκε στη θέση του Γενικού Διευθυντή του Κ.Ο.Α μέχρι τις 26/3/1997 όπου ηττήθηκε για πρώτη και τελευταία φορά από την επάρατο ασθένεια.
Αγαπητέ Πάμπο,
Έφυγες στα 58 σου χρόνια τόσο απροσδόκητα. Είχες ακόμα τόσα πολλά να κάνεις λες και το ήξερες, γι’ αυτό ήσουν πάντα βιαστικός. Δούλευες ασταμάτητα, αγωνιζόσουν χωρίς ανάσα.
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, δέκα χρόνια μετά τον αδόκητο θάνατο σου, για να σε μνημονεύσουμε και να σε ευχαριστήσουμε για τα όσα προσέφερες στην παιδεία, στον άνθρωπο, στην πατρίδα και στην πολιτική ζωή του τόπου.
«Δεν ξεχνώ» και «Ο Μακάριος Ζει» ήταν τα συνθήματα τα οποία εσύ ένοιωθες και έγραψες στα βουνά της Γαλάτας με άσπρες πέτρες, για να είναι σε μας μια ηλιαχτίδα φωτός, φάρος ελπίδας και οδηγός για τα ιδανικά και τα οράματα μας.
Ο Πάμπος έφυγε με την αγωνία της απελευθέρωσης της πατρίδας μας. ΄Ομως εσείς θα πρέπει να θυμάστε πριν δέκα χρόνια όταν ο τότε βουλευτής του ΔΗΚΟ και νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας κος Τάσσος Παπαδόπουλος αρχίζοντας τον επικήδειο λόγο του όπου αποχαιρετούσε τον Πάμπο, το φίλο του, δήλωσε δακρύζοντας: «΄Επεσε ο μεγάλος πεύκος της Σολιάς».
Μνημόσυνα σαν το σημερινό δεν έχουν τυπικό ή τελετουργικό χαρακτήρα. Δεν γίνονται από συνήθεια ή υποχρέωση. Γίνονται για να αντλούμε διδάγματα από την ιστορία. Γίνονται γιατί πιστεύουμε ότι η αγωνιστική διάθεση ενός λαού δεν μπορεί να στηρίζεται στη συνθηματολογία, αλλά στη βαθιά γνώση του αγώνα που διεξάγουμε σήμερα για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για το λαό της Κύπρου μας και να επανενώσουμε τον τόπο μας όταν όλοι μαζί Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Αρμένιοι και Λατίνοι θα σμίξουμε και πάλι σε μια ειρηνική, ασφαλή και δημοκρατική πατρίδα.
Αγαπητέ μας Πάμπο,
΄Εφυγες νωρίς, χωρίς να προλάβεις να δεις την Κύπρο ελεύθερη. Όμως σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, ο τόπος χρειάζεται φωτεινά παραδείγματα όπως το έργο σου, τα ιδανικά και τα οράματα σου.
Η κληρονομιά που μας άφησες είναι βαριά. Γι’ αυτό, ιδιαίτερα σ’ ευχαριστούμε γιατί καταξίωσες τον εαυτό σου και άφησες στην οικογένεια σου και στην γενέτειρα σου Γαλάτα την πιο μεγάλη κληρονομιά: Ζωντανή και Αγέραστη Μνήμη.
Αιωνία ας είναι η μνήμη σου.