mtcw


Τιμούμε και γιορτάζουμε πανηγυρικά και φέτος όπως κάθε χρόνο την επέτειο της ελληνικής επανάστασης, του εθνικού ξεσηκωμού ενάντια στην τεσσάρων αιώνων σκλαβιά των Οθωμανών και αναβαπτιζόμαστε με το θάρρος, τη δύναμη, τον ηρωισμό και τη θυσία του ελληνικού λαού.

Η 25η Μαρτίου του 1821 αποτελεί ορόσημο και σταθμό στην ιστορία του ελληνισμού, των Βαλκανίων και της Ευρώπης. που κατέδειξε το πραγματικό μεγαλείο ενός ολόκληρου λαού και την οριστική και αμετάκλητη απόφαση του για ελευθερία ή θάνατο. Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν συμπτωματικό γεγονός, ούτε τυχαία εξέλιξη, αλλά ήταν το οργανωμένο κίνημα ένοπλης αντίστασης ενός περήφανου λαού που τάχθηκε να σπάσει τα δεσμά του Οθωμανικού ζυγού και να δώσει μηνύματα αισιοδοξίας σε δεκάδες άλλους λαούς που καταπιέζονταν από στυγνούς δυνάστες και επεδίωκαν ελευθερία και δημοκρατία.

Όμως, το πανίσχυρο μήνυμα της ελληνικής εξέγερσης δεν περιορίστηκε μόνο στον ευρωπαϊκό χώρο. Διέσχισε ωκεανούς και έφτασε και στην Αμερικανική ήπειρο όπου μαζί με τις βασικές αρχές της δημοκρατίας, ισότητας και ελευθερίας που αναπτύχθηκαν στην αρχαία Ελλάδα, επέδρασε καταλυτικά στους οραματισμούς του Αμερικανικού λαού για μια νέα φιλελεύθερη απαλλαγμένη από ξένες κηδεμονίες διακυβέρνηση στη χώρα.

Με βαθειά πίστη, εμποτισμένοι και γαλουχημένοι από το νάμα των αξιών, ιδανικών και αρετών του μεγαλείου της φυλής, οι Έλληνες οπλίστηκαν με ατρόμητο θάρρος και ατσάλινη αποφασιστικότητα και αψηφώντας το μέγεθος τους και την υπεροπλία του κατακτητή ύψωσαν το λάβαρο της επανάστασης, και όπως περιγράφει ο Μακρυγιάννης: «Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραϊμη, παρηγοριόμαστε μ' ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Αυτή τη μαγιά τήνε λέω σπίθα. Είναι η σπίθα που καίει αθάνατη μέσα στα σωθικά της Ελλάδας".

Έτσι και τότες την άνοιξη του 1821 φλεγόμενοι από αυτή την ατέλειωτη σπίθα για ελευθερία και πάνοπλοι με θάρρος και αυτοθυσία οι Έλληνες τάχθηκαν να πολεμήσουν για να αποτινάξουν την Οθωμανική κυριαρχία και τυραννία και να κερδίσουν με τον αγώνα και το αίμα τους την ποθητή ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Το όραμά τους έγινε τελικά πραγματικότητα στις 3 Φεβρουαρίου 1830 με την υπογραφή από τις Μεγάλες Δυνάμεις του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου, γνωστού και ως Πρωτοκόλλου της Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους, με το οποίο αναγνωριζόταν διεθνώς η ίδρυση Ελληνικού κράτους. Με την πανηγυρική διακήρυξη του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου ότι: «H Ελλάς θέλει σχηματίσει έν Κράτος ανεξάρτητον, και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια, πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά, τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν», επισφραγιζόταν η υλοποίηση του οράματος του ελληνικού λαού και η απαρχή του ελεύθερου πολιτικού βίου του έθνους.

Τέσσερεις ολόκληρους αιώνες ο Ελληνικός λαός ζούσε κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό, μέχρι που την υποδούλωση και την τυραννία άλλο δεν υπέμενε και πήρε την μεγάλη απόφαση να ξεσηκωθεί, γράφοντας την ελληνική επανάσταση και τον ηρωισμό και πατριωτισμό των Ελλήνων με χρυσά γράμματα στο πάνθεον της ιστορίας.

Από κάθε γωνιά του Ελληνισμού, από το Σούλι και την Μακεδονία, από την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, από τη Χίο και τα Ψαρά ξεσηκώθηκε το υποδουλωμένο γένος και έγιναν κάστρα αντρειοσύνης και σύμβολα αυτοθυσίας και ηρωισμού: το Χάνι της Γραβιάς, η μάχη των Δερβενακίων, η μάχη της Αλαμάνας, η Άλωση της Τριπολιτσάς, η ναυμαχία στο Ναυαρίνο. Τα ηχηρά μηνύματα της επανάστασης μεταφέρθηκαν σε ολόκληρη τη σκλαβωμένη Ελλάδα και έτρεξαν όλοι, άντρες, γυναίκες, νέοι, γέροι και παιδιά να δώσουν το δικό τους παρόν, να βοηθήσουν για τη μεγάλη ιδέα, την απελευθέρωσή της σκλαβωμένης τους πατρίδας.

Η στρατιά των ηρώων ατέρμονη, γνήσια τέκνα της ελληνικής λεβεντιάς, βράχοι ακλόνητοι με απίστευτη αντρειοσύνη: Κολοκοτρώνης, Παπαφλέσσας, Αθανάσιος Διάκος, Ανδρούτσος, Καποδίστριας, Καραϊσκάκης, Μιαούλης, Κανάρης, Μπουμπουλίνα, Δέσπω Μπότση, Μαντώ Μαυρογένους, Υψηλάντης, Μπότσαρης και τόσοι άλλοι που ηγήθηκαν του αγώνα, πολέμησαν γενναία και έδωσαν τη ζωή τους θυσία στο βωμό της πατρίδας.

Σ΄ αυτό το μεγάλο αγώνα η Κύπρος δήλωσε παρούσα τόσο με τις γενναίες συνεισφορές των Κυπρίων στον αγώνα, όσο και με την μύηση τους στην Φιλική Εταιρεία, αλλά κυρίως με τις δεκάδες Κύπριους αγωνιστές που πολέμησαν εθελοντικά σε αποφασιστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στο πλευρό των Ελλήνων οπλαρχηγών στη Ναύπακτο, στο Άργος, στο Μεσολόγγι, στην Τρίπολη, στην Καρυστία, στην Κρήτη. Στο Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο της Ελλάδος φυλάσσεται ένα από τα ιερότερα εθνικά κειμήλια, την πολεμική σημαία που κρατούσε ομάδα Κυπρίων αγωνιστών σε διάφορες μάχες της επανάστασης. Μια μεγάλη λευκή σημαία με γαλάζιο σταυρό στην οποία αναγράφεται ανορθόγραφα: «Σημέα Εληνηκί πάτρης Κήπρου».

Μερικούς μόνο μήνες μετά την Ελληνική επανάσταση, την 9η Ιουλίου 1821, η Κύπρος έμελλε να πληρώσει με το δικό της βαρύ φόρο αίματος τη στήριξη της στον αγώνα, με τον αποτρόπαιο απαγχονισμό του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, τον αποκεφαλισμό των μητροπολιτών Πάφου, Κιτίου και Κυρηνείας και την σφαγή δεκάδων αρχόντων και προυχόντων της Κύπρου, που συνοδεύθηκαν από δημεύσεις και αρπαγές περιουσιών, λεηλασίες εκκλησιών, μοναστηριών και οικιών. Όμως η απάντηση του Εθνομάρτυρα Κυπριανού στον Μουσελλίμ-Αγά λίγο πριν τον φρικτό του θάνατο, όπως καταγράφεται από τον εθνικό μας ποιητή, θα ηχεί παντοτινά στις ψυχές του απανταχού ελληνισμού:

«Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου, κανένας δεν εβρέθηκεν για να την-ι-ξηλείψη, κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου. Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη!»

Η επανάσταση του 1821 αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και θάρρους για τον Κυπριακό λαό στον δικό του απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59 για αποτίναξη του αποικιακού ζυγού και για αυτοδιάθεση. Ένας μικρός και ανίσχυρος λαός, αψηφώντας το μέγεθος του και την τεράστια υπεροχή του κατακτητή, ξεσηκώθηκε ενάντια σε μια πανίσχυρη και πάνοπλη Βρετανική αυτοκρατορία Όμως, την έλλειψη των όπλων αναπλήρωνε η αιώνια σπίθα, ο πόθος και το πάθος για την ελευθερία. Αμούστακα παιδιά, πολλά από τα οποία ακόμα μαθητές, βγήκαν στους δρόμους σε διαδηλώσεις και δολιοφθορές ενάντια στους Άγγλους, γενναίοι αντάρτες με απαράμιλλο ηρωισμό βγήκαν στα βουνά και έδωσαν μαθήματα αυτοθυσίας. Οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, οι απαγχονισμοί και οι εξορίες ήταν η βάναυση και απάνθρωπη απάντηση των Άγγλων κατακτητών στην προσπάθεια τους να κάμψουν το φρόνημα και την αγωνιστικότητα του κυπριακού λαού, χωρίς όμως να καταφέρουν να ανακόψουν την πορεία του προς την ελευθερία.


Ο Κυπριακός λαός ήξερε καλά ότι η ελευθερία ποτέ δεν χαρίστηκε, δεν δωρίσθηκε από κατακτητές, αλλά πάντοτε αποκτήθηκε με αυτοθυσίες και αγώνες. Οι ήρωες μας του 1955-59, «μεθυσμένοι μετ’ αθάνατο κρασί του εικοσιένα», έγιναν σύμβολο ηρωισμού, παλικαριάς και ανθρωπιάς που θα γαλουχεί και θα γεμίζει με περηφάνια γενιές Κυπρίων. Οι ήρωες μας Γρηγόρης Αυξεντίου, Κυριάκος Μάτσης, Ανδρέας Κάρυος, Ηλίας Παπακυριακού, Φώτης Πίττας, Χρίστος Σαμάρας, Αντρέας Ζάκος, Μάρκος Δράκος, Στυλιανός Λένας, Αντρέας Δημητρίου, Ανδρέας Παναγίδης, Στέλιος Μαυρομμάτης, , Μιχαλάκης Καραολής, Ιάκωβος Πατάτσος, Ευαγόρας Παλληκαρίδης και άλλα ηρωικά παλικάρια της Κύπρου, αγέρωχοι και γενναίοι «πήραν μιαν ανηφοριά, πήραν μονοπάτια, να βρούν τα σκαλοπάτια που παν στη Λεφτεριά» και έγιναν πρότυπα αυτοθυσίας και ανδρείας στο πάνθεον των ηρώων. Με τη δική τους θυσία στα κρησφύγετα του Μαχαιρά και του Δικώμου, στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου και στα άλλα πεδία των μαχών και της τιμής ή στην αγχόνη, αναδείχθηκαν αντάξια τέκνα των ηρώων της Αλαμάνας και του Μεσολογγίου, του Σουλίου, των Ψαρών και της Χίου.

Βαρύς σίγουρα θα είναι ο πόνος και η οργή των ηρώων μας σήμερα βλέποντας τους οραματισμούς τους για μια λέφτερη Κύπρο να σπιλώνονται με την συνεχιζόμενη για 37 χρόνια κατοχή των ιερών εδαφών της πατρίδας μας, ως συνέπεια του προδοτικού πραξικοπήματος και της βάρβαρης εισβολής του Αττίλα, που έφεραν τη βίαιη διαίρεση του νησιού και του λαού μας και σκόρπησαν την καταστροφή και την οδύνη σε χιλιάδες συμπατριώτες μας μέσα από την προσφυγιά, τους αγνοούμενους και τους εγκλωβισμένους.

Όμως η γενναίες ψυχές και η αγωνιστικότητα των ηρώων μας του 1955-59 και όλων όσων έδωσαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας το τραγικό εκείνο καλοκαίρι του 1974 μας στηρίζουν, μας συμπαραστέκονται και μας καθοδηγούν σε τούτες τις δύσκολες ώρες που η Κύπρος συνεχίζει τον αγώνα της για τον τερματισμό της κατοχής. Κάτω από τις πραγματικά αντίξοες συνθήκες μιας ημικατεχόμενης πατρίδας και κάτω από την συνεχή απειλή του τουρκικού κατοχικού στρατού και των εποίκων, συνεχίζουμε για 37 ολόκληρα χρόνια τον αγώνα μας για την επανένωση του λαού και της χώρας μας.

Θεωρώ σκόπιμο στο σημείο αυτό να υπενθυμίσω, υπογραμμίζοντας έτσι και την σημασία που έχει για την Κυπριακή Δημοκρατία το διεθνές δίκαιο, ότι το κυπριακό πρόβλημα είναι αποτέλεσμα της επιδρομής εναντίον ενός κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους και της βίαιης διαίρεσης μίας χώρας και ενός λαού, ως αποτέλεσμα της ξένης στρατιωτικής κατοχής και της παρουσίας κατοχικών στρατευμάτων κατά παράβαση των αρχών και των σκοπών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, της μαζικής και συνεχιζόμενης παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την κατοχική δύναμη, κατά παράβαση των διεθνών και των ευρωπαϊκών συμβάσεων, της συστηματικής εφαρμογής πολιτικής εποικισμού και αλλαγής του δημογραφικού χαρακτήρα του νησιού, κατά παράβαση των Συμβάσεων της Γενεύης του 1949, της προσπάθειας προβολής και πολιτικής αναβάθμισης μίας παράνομης αποσχιστικής οντότητας στα κατεχόμενα από την Τουρκία εδάφη, κατά παράβαση του Χάρτη αλλά και δεσμευτικών αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

Αντιπαραθέτοντας αυτά τα στοιχεία προς τις βασικές αρχές, στις οποίες εδράζεται η διεθνής έννομη τάξη, μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει ότι η λύση βρίσκεται στο Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, στις διεθνείς συμβάσεις και τους γενικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και των αποφάσεων των διεθνών οργανισμών. Εκεί πρέπει να αναζητηθεί η λύση η οποία θα ανήκει στο λαό της Κύπρου, τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους.

Με αυτή την πεποίθηση, διαδοχικές Κυπριακές Κυβερνήσεις υποστηρίζουν ότι ο ΟΗΕ είναι το μόνο βήμα και οι καλές υπηρεσίες του Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού αποτελούν τη μόνη οδό για την εξεύρεση λύσης σύμφωνα με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και τις συμφωνίες υψηλού επιπέδου. Δηλαδή, μιας λύσης που να βασίζεται σε ένα κράτος, με μία κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα και μία ιθαγένεια, με την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα διασφαλισμένη και αποτελούμενη από δύο πολιτικά ισότιμες κοινότητες, όπως περιγράφεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, που να αποκλείει την ένωση, εξ ολοκλήρου ή μερικώς, με οποιαδήποτε άλλη χώρα ή οποιαδήποτε μορφή διχοτόμησης ή απόσχισης. Τέτοια λύση συνεχίζουμε να στηρίζουμε και θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε, γιατί αυτή προβλέπεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που αποτελούν διαχρονικά την διεθνή πολιτική μας ασπίδα και γιατί πιστεύουμε ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων των Κυπρίων και θα μπορούσε να εξασφαλίσει την ευημερία και την πρόοδο ολοκλήρου του λαού μας.

Δίνουμε σήμερα το μήνυμα προς όσους ενδιαφέρονται για τη λύση και για τη διαμόρφωση συνθηκών ειρήνης, ασφάλειας, σταθερότητας και συνεργασίας στην περιοχή, ότι οφείλουν να στραφούν επιτέλους στην πλευρά της Τουρκίας. Θα πρέπει να δοθεί στην κατοχική δύναμη, που παραβιάζει για 37 ολόκληρα χρόνια το διεθνές δίκαιο και σωρεία ψηφισμάτων των ΗΕ, το ισχυρό μήνυμα ότι δεν είναι δυνατή η ομαλή εξέλιξη της ευρωπαϊκής της πορείας χωρίς την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της απέναντι στην Ε.Ε. και απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία, πρώτιστη των οποίων είναι ο τερματισμός της παράνομης και αναχρονιστικής στρατιωτικής κατοχής της Κύπρου.

Ταυτόχρονα καλούμε την Τουρκία και την Τ/Κ ηγεσία να ανταποκριθούν κατά τρόπο ουσιαστικό και θετικό στις έντιμες και ειλικρινείς προσπάθειες του Προέδρου Χριστόφια, ούτως ώστε να διαμορφωθούν οι απαραίτητες προϋποθέσεις που θα μπορούσαν θα ανοίξουν το δρόμο για τη λύση. Δυστυχώς, όμως, η μέχρι σήμερα τουρκική στάση παραμένει αδιάλλακτη και η εμμονή της σε συνομοσπονδιακές και διαιρετικές τοποθετήσεις και προτάσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αισιοδοξία.

Όμως, παρόλη την έλλειψη αισιοδοξίας που προκαλεί δυστυχώς η τουρκική στάση, εμείς πεισματικά συνεχίζουμε τον δικοινοτικό διάλογο και δεν πρόκειται επ’ ουδενή λόγο να εγκαταλείψουμε τις προσπάθειες μας. Γιατί εγκατάλειψη των προσπαθειών μας θα σήμαινε την οριστική πλέον παραδοχή της διχοτόμησης της πατρίδας μας. Και κανένας, μα κανένας από εμάς δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Ούτε απέναντι στην ιστορία μας, ούτε απέναντι στους ήρωες μας, αλλά ούτε απέναντι στα παιδιά μας και στις μελλοντικές γενιές των Κυπρίων.

Με επίγνωση των τραγικών συνεπειών της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής, δεν έχουμε άλλη επιλογή από του να συνεχίσουμε τον αγώνα μας ενωμένοι, δεν έχουμε άλλη επιλογή από του να στηρίζουμε τις προσπάθειες του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και Ηγέτη της Ελληνοκυπριακής Κοινότητας, Δημήτρη Χριστόφια και με αυτό τον τρόπο να ενισχύουμε τη διαπραγματευτική δύναμη και το κύρος της πλευράς μας. Η ενότητα και ομοψυχία του λαού μας θα ήταν και το καλύτερο μνημόσυνο για όλους αυτούς που μας έδειξαν το δρόμο, μέσα από το έργο, μέσα από τους αγώνες και τις θυσίες τους. Μόνο με την ενότητα και την ομοψυχία θα εκπληρώσουμε το χρέος μας και θα δικαιωθούν οι αθάνατοι ήρωες μας που έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος για μια Κύπρο ανεξάρτητη, ελεύθερη και δημοκρατική.

Τιμή και δόξα σε όσους θυσιάστηκαν στους αγώνες για την ελευθερία και τη δημοκρατία.