mtcw


Όσα χρόνια κι αν περάσουν οι μνήμες επιστρέφουν στις μαύρες εκείνες μέρες του 1974, που σκόρπισαν στον τόπο μας την καταστροφή με τις χιλιάδες τους πρόσφυγες, νεκρούς και αγνοούμενους της κυπριακής τραγωδίας. Δημιούργησαν οδύνη και πόνο ανείπωτο αλλά και πληγές που παραμένουν ακόμη ανοικτές, όπως αυτές των συγγενών των αγνοουμένων μας. Τραγικοί γονιοί που έχασαν τα βλαστάρια τους, γυναίκες που έχασαν το στήριγμά τους, συγγενείς που έχασαν δικούς τους σε μάχες ή στις στυγερές δολοφονίες του Τούρκου εισβολέα στις δύο πρώτες φάσεις της τουρκικής προέλασης και κατοχής τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974. Υπάρχουν όμως και χιλιάδες συμπατριώτες μας που τα συγγενικά τους πρόσωπα εξαφανίστηκαν στα χέρια των κατοχικών στρατευμάτων και έκτοτε δεν άφησαν σημάδια ζωής πίσω τους, παρά μόνο πληγές στις ψυχές των συγγενών.

Με αισθήματα συγκίνησης και εθνικής υπερηφάνειας συγκεντρωθήκαμε σήμερα στον ιερό τούτο χώρο του ακριτικού και ημικατεχόμενου Δήμου της Δερύνειας, για να αποτίνουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στα ηρωικά παλληκάρια της Δερύνειας τα οποία θυσίασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τη ζωή τους, για την προάσπιση της ελευθερίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας ενάντια στα τουρκικά στρατεύματα εισβολής και κατοχής τον τραγικό εκείνο Ιούλη του 1974.

Τιμούμε και μνημονεύουμε σήμερα τους αθάνατους ήρωες του Δήμου Δερύνειας Παναγιώτη Πασχάλη Παναγιώτου, Γεώργιο Παντελή Κολάνη, Κωστάκη Λαμπριά, Λοΐζο Ανδρέα Χριστούδια και Πιερή Αδάμου Λάμπρου που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για να ανακόψουν την προέλαση του τουρκικού Αττίλα, σε έναν άνισο και άδικο πόλεμο που μας επέβαλε η προδοσία και ο τουρκικός επεκτατισμός.

Ο Παναγιώτης Πασχάλη Παναγιώτου ήταν 24 χρονών όταν κατατάχθηκε ως έφεδρος στο πυροβολικό ανήμερα της τουρκικής εισβολής. Στις 15 Αυγούστου, ενώ πολεμούσε με τους συναγωνιστές του στις μάχες της Μιας Μηλιάς, τραυματίστηκε σοβαρά από βλήμα όλμου και εγχειρίστηκε στο Δημοτικό Σχολείο Φρενάρου, το οποίο είχε μετατραπεί εκείνη την περίοδο σε πρόχειρο νοσοκομείο. Στη συνέχεια ο Παναγιώτης μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Λάρνακας, όπου άφησε την τελευταία του πνοή, στις 25 Αυγούστου 1974. Η αγωνιστικότητα και το σθένος του στη μάχη για προάσπιση της πατρίδας και η θυσία του τον κατατάσσουν άξια στο Πάνθεο των ηρώων.

Ο Γιώργος Παντελή Κολάνη ήταν μόλις 21 χρονών όταν κατατάχθηκε ως έφεδρος καταδρομέας ανήμερα της τουρκικής εισβολής. Υπηρετούσε στο τρίγωνο Λάπηθος – Πάναγρα – Καραβάς όταν στις 2 Αυγούστου τραυματίστηκε θανάσιμα στις μάχες του Καραβά, στην προσπάθεια του να διασώσει τραυματία συνάδελφό του. Με την ηρωϊκή του θυσία καταξιώθηκε να περιληφθεί στο Πάνθεο των ηρώων.

Ο Κωστάκης Λαμπριά με καταγωγή από το Νέο Χωριό Κυθραίας ζούσε με την οικογένειά του στην Αμμόχωστο. Στις 20 του Ιούλη του 1974 κατατάχθηκε ως έφεδρος και στις 14 Αυγούστου 1974 σκοτώθηκε πολεμώντας με θάρρος και αυταπάρνηση στις μάχες της Αμμοχώστου, αφήνοντας πίσω του τη γυναίκα και το παιδί του. Με τον ηρωικό του θάνατο και θυσία πέρασε άξια στο πάνθεο των ηρώων.

Ο Λοΐζος Ανδρέα Χριστούδια, ο νεώτερος ήρωας της Δερύνειας, ήταν μόνο 20 χρονών και υπηρετούσε τη θητεία του στην Εθνική Φρουρά. Σκοτώθηκε κατά τη δεύτερη φάση της εισβολής, στις 14 Αυγούστου 1974, ενώ επάνδρωνε φυλάκιο στην περιοχή του λιμανιού Αμμοχώστου. Με την ηρωική του θυσία καταξιώθηκε να περιληφθεί στο Πάνθεο των ηρώων.

Ο Πιερής Αδάμου Λάμπρου ήταν τότε 38 χρονών, υπάλληλος της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου, και κατά τη διάρκεια της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής τον Αύγουστο του 1974 βρισκόταν σε υπηρεσία στη Γιαλούσα. Παρά τις οδηγίες του προϊσταμένου του να εγκαταλείψει την περιοχή λόγω της προέλασης των Τούρκων, δεν το έπραξε παραμένοντας πιστός στο καθήκον. Ο Πιερής συνελήφθη από τους Τούρκους εισβολείς και εκτελέστηκε στις 19 Αυγούστου 1974. Ετάφη με δέκα άλλους Ελληνοκύπριους σε ομαδικό τάφο στη Γαλάτεια και τα λείψανά του εντοπίστηκαν και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA. Με τον ηρωικό και μαρτυρικό θάνατο και θυσία του ο Πιερής Αδάμου Λάμπρου περιλήφθηκε επάξια στο ένδοξο Πάνθεο των ηρώων.

Τιμούμε σήμερα τη μνήμη των αθάνατων ηρώων του Δήμου Δερύνειας, που τίμησαν και δόξασαν την πατρίδα μας με την αγωνιστικότητα και τον ηρωικό τους θάνατο και προσκυνούμε το μεγαλείο της ψυχής τους. Μαζί με τους πέντε ήρωες του Δήμου Δερύνειας τιμούμε ακόμη δύο Δερυνιώτες που δολοφονήθηκαν βάναυσα από τους Τούρκους εισβολείς τον Αύγουστο του 1974: Την Ελένη Θωμά που δολοφονήθηκε μέσα στο σπίτι της στην περιοχή Στροβίλια στις 16 Αυγούστου 1974 και τον Μιχάλη Καλλή που δολοφονήθηκε ενώ επέστρεφε από το περιβόλι του στις 23 Αυγούστου 1974.

Ταυτόχρονα απευθύνουμε σήμερα δέηση για την ανεύρεση οκτώ αγνοούμενων της Δερύνειας που τα ίχνη τους εξαφανίστηκαν το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974 και έκτοτε η τύχη τους αγνοείται. Των έφεδρων Πιερή Γεωργίου Βερέη, Σταύρου Κωνσταντίνου Χριστοφόρου και Στέλιου Ανδρέου Πέτρου και των δεκαοκτάχρονων τότε στρατιωτών της Εθνικής Φρουράς, Θέμη Χαριλάου Δημητριάδη και Κυριάκου Χρίστου Γεωργίου. Τραγικές μορφές στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων μας αποτελούν τα τρία αγνοούμενα αδέλφια, ο πεντάχρονος Ανδρέας και οι δίδυμες Μαρία και Κίκα Χριστάκη Κυριάκου που στις 19 Αυγούστου, η μέρα της εξαφάνισης τους, ήταν μόλις τριών χρόνων.

Ως Πολιτεία και ως κοινωνία έχουμε όλοι ταχθεί και θα επιμένουμε πεισματικά στην πλήρη διακρίβωση της τύχης του κάθε αγνοούμενου μας, γιατί το θέμα των αγνοουμένων αποτελεί ένα καθαρά ανθρωπιστικό θέμα που θα πρέπει να επιλυθεί ανεξάρτητα από τις όποιες εξελίξεις στο πολιτικό πρόβλημα. Αυτή είναι και η θέση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το οποίο στην Τέταρτη Διακρατική Προσφυγή που καταδίκασε την Τουρκία και ανέδειξε το δικαίωμα των συγγενών των αγνοουμένων στην αλήθεια, να γνωρίζουν δηλαδή τι έγιναν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Αυτό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα που κατοχυρώνεται σε διεθνείς και ευρωπαϊκές συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Τουρκία παραμένει υπεύθυνη για τη διακρίβωση της τύχης τους και θα πρέπει να ανοίξει όλα τα στρατιωτικά της αρχεία και να τα θέσει ενώπιον του Δικαστηρίου και της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων για τη διακρίβωση της τύχης ενός έκαστου των αγνοουμένων μας.

Σήμερα ανανεώνουμε τη δέσμευσή μας προς τους συγγενείς όλων των αγνοουμένων της Κύπρου ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα και τη διεκδίκησή μας μέχρι την πλήρη διερεύνηση και διακρίβωση της τύχης του κάθε ενός από τους αγνοουμένους μας. Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε το έργο της Διερευνητικής Επιτροπής ώστε να επιταχυνθεί η όλη διαδικασία και να τερματιστεί το πολύχρονο δράμα και το μαρτύριο που βιώνουν, με την πλήρη διαλεύκανση των συνθηκών κάτω από τις οποίες εξαφανίστηκαν και την πλήρη διαλεύκανση των εγκλημάτων πολέμου που έχει διαπράξει η Τουρκία το 1974 στην Κύπρο. Αυτό αποτελεί χρέος όλων μας και δέσμευση τιμής προς τους συμπατριώτες μας που εξαφανίστηκαν και τις οικογένειές τους.

Το χρέος μας απέναντι στους νεκρούς μας στις διάφορες μάχες για την προάσπιση της ελευθερίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας της πατρίδας μας, επιβάλλει να συνεχίσουμε τον αγώνα για την επανένωση της πατρίδας μας. Το χρέος μας απέναντι στους αγνοούμενούς μας επιβάλλει να μην εφησυχάσουμε ποτέ, να μην κουραστούμε ποτέ μέχρι την ευλογημένη μέρα που θα διακριβωθεί η τύχη τους.

Η τουρκική εισβολή έφερε στη χώρα και τον λαό μας τον πόνο, την προσφυγιά, τους αγνοούμενους και τους εγκλωβισμένους. Η εισβολή έφερε την κατοχή μεγάλου τμήματος του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Αυτές τις πληγές αγωνιζόμαστε να επουλώσουμε μέσα από τη λύτρωση και τη δικαίωση, μέσα από τον τερματισμό της κατοχής και την επανένωση της πατρίδας μας.

Είμαστε προσηλωμένοι στον στόχο της λύσης που θα τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό, θα απαλλάσσει την Κύπρο από ξένες εξαρτήσεις και θα διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων. Δεσμευθήκαμε ότι θα δώσουμε τον αγώνα αυτό με όλες μας τις δυνάμεις.

Με επίγνωση των τραγικών συνεπειών του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε τον αγώνα μας ενωμένοι, γιατί η ενότητα και η ομοψυχία είναι απαραίτητες, όσο ποτέ άλλοτε, για να αντεπεξέλθουμε στους κινδύνους που ελλοχεύουν, ιδιαίτερα σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Η ενότητα και ομοψυχία του λαού μας θα ήταν και το καλύτερο μνημόσυνο για όλους αυτούς που μας έδειξαν τον δρόμο μέσα από το έργο, τους αγώνες και τις θυσίες τους.

Ας είναι αιώνια η μνήμη τους.