Χαιρετισμός Υπουργού Μεταφορών, Επικοινωνιών και Έργων κ. Γιάννη Καρούσου στην εκδήλωση του Σωματείου «Ανόρθωσις Αμμοχώστου» με την ευκαιρία των εορτασμών για την 28η Οκτωβρίου

Υπουργείο | Υπουργός | Ομιλίες / Δημοσιογραφικές Διασκέψεις

Ιερή συγκίνηση κατέχει σήμερα τις ψυχές μας. Σε δύο μέρες θα γιορτάσουμε μια μεγάλη επέτειο, έναν σταθμό στην Ιστορία μας. Γιορτάζουμε, την εποποιία που έγραψαν πάνω στις κορφές της Πίνδου οι μαχητές του ‘40. Είναι το ασύγκριτο, το μοναδικό ΟΧΙ, που δείχνει όλο το μεγαλείο και τη δύναμη της φυλής μας, όλη την τόλμη και την υπερηφάνεια που κρύβει μέσα της η αθάνατη Ελληνική ψυχή.

Πολλούς τέτοιους σταθμούς, πολλά υπέροχα και μεγάλα γεγονότα έχει να επιδείξει η Ιστορία μας, τόσο ζωντανά, που νικούν τον χρόνο και περνούν στην αιωνιότητα. Τα χώματα του Μαραθώνα και τα νερά της Σαλαμίνας, θα θυμίζουν αιώνια την αδάμαστη και περήφανη Ελληνική ψυχή. Οι Θερμοπύλες θα είναι το σύμβολο της αγάπης και του χρέους προς την πατρίδα. Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα δεν πέθαναν. Έμειναν αιώνιοι κι αθάνατοι, σύμβολα φωτεινά όπως αιώνιοι και αθάνατοι έμειναν ο Διάκος και τα παλικάρια του.

Πώς ήταν δυνατόν εκεί στις απάτητες κορφές της Ηπείρου να μην επαναληφθεί το Ελληνικό θαύμα; Η άσβηστη, η ακοίμητη φλόγα της λευτεριάς, που καίει μέσα σε κάθε Ελληνική ψυχή, έδωσε το θάρρος, τη δύναμη και την τόλμη στους φαντάρους μας κι έγιναν οι ήρωες με την ατσαλένια θέληση, οι αγνές μορφές που θα θυμίζουν την πίστη στα αιώνια και ακατάλυτα ιδανικά της φυλής μας.

Αλλά ας αφήσουμε τη φαντασία μας να τρέξει μερικά χρόνια πίσω. Βρισκόμαστε στο τέλος της τρίτης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Ατμόσφαιρα βαριά επικρατεί στην Ευρώπη. Η σκιά του πολέμου πλανιέται απειλητική στον ορίζοντα των κρατών, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Ο Άξονας ετοιμάζεται πυρετωδώς. Οι πρώτες νίκες του χαρίζουν την αλαζονεία και τρέφουν τα όνειρα και τις ελπίδες μιας κοσμοκρατορίας. Αντίθετα, σ' όλους τους άλλους, πλανιέται ο φόβος και η απογοήτευση. Πολύ γρήγορα, το ένα μετά το άλλο, σχεδόν όλα τα κράτη, υποκύπτουν στον φοβερό κατακτητή.

Η Ελλάδα μας, στην άκρη της Ευρώπης, γνωρίζει τη μοίρα της, μα ξέρει και το καθήκον της. Πρώτο χτύπημα φοβερό, ο άνανδρος τορπιλισμός της «Έλλης» τη μέρα που τιμούσε ευλαβικά τη Μεγαλόχαρη, μέσα στο λιμάνι της Τήνου. Αυτό ήταν μια προειδοποίηση από τα μαυρισμένα σύννεφα του Βορρά.

Η Ιταλία, σκέλος του Άξονα, αναλαμβάνει την κατάκτηση των Βαλκανίων, που με την Κρήτη θα αποτελέσουν τη γέφυρα για τη Μέση Ανατολή. Οι Ιταλοί, ενθουσιασμένοι και μεθυσμένοι από τις πρώτες τους νίκες προχωρούν ακάθεκτοι. Τα κράτη των Βαλκανίων, κάποια χωρίς πόλεμο και μερικά με μικρή αντίσταση, το ένα μετά το άλλο καταρρέουν. Σε λίγες μέρες οι Ιταλοί βρίσκονται στα Αλβανικά σύνορα. Ζήτημα ωρών, σκέφτονται, η κατάκτηση της Ελλάδας. Έτσι έφτασε η μεγάλη κι αξέχαστη εκείνη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου. Είναι χαράματα. Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Πολλοί αγρυπνούν. Τα πράγματα είναι σοβαρά.

Ο Ιταλός πρεσβευτής, Εμμανουέλε Γκράτσι, ζητά την παράδοση της Ελλάδας. ΟΧΙ, αναφώνησε ο Ιωάννης Μεταξάς. ΟΧΙ, είπαν μ' ένα στόμα όλοι οι Έλληνες. «ΟΧΙ» αντιλάλησε στις κορφές των συνόρων, στις θάλασσες και στους αιθέρες. Ο πόλεμος έχει κηρυχτεί. Αναστατώνονται τα πάντα, όχι από φόβο, αλλά από ενθουσιασμό. Όλοι είναι βιαστικοί. Τρέχουν να προλάβουν, να φτάσουν γρήγορα στο μέτωπο, να πολεμήσουν, να υπερασπίσουν την τιμή και την αξιοπρέπεια της Πατρίδας. Είναι αγαθό πολύτιμο η λευτεριά και το ξέρουν. Σε λίγο χρόνο, με το τραγούδι στο στόμα και τον ενθουσιασμό στην ψυχή, έχουν φτάσει «πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές».

Με τις πρώτες μάχες, τα Ιταλικά στρατεύματα έπαθαν αληθινές πανωλεθρίες. Τι κι αν ήταν πολλαπλάσιοι από τους Έλληνες; Δεν γνώριζαν οι Ιταλοί, δεν μελέτησαν ποτέ Ελληνική Ιστορία. Επιτρέψτε μου εδώ, να επικαλεστώ τον αρχαίο Έλληνα τραγωδό ΙΣΧΥΛΟ: ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ, ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΣΤΗ ΜΑΧΗ. Αυτά δεν ήξερε ο εχθρός και νόμιζε πως το αριθμητικό πλεονέκτημα θα του έδινε τη νίκη.

Οι λιγοστοί Έλληνες ήξεραν και με τον φτωχό εξοπλισμό έγιναν ο φόβος και ο τρόμος των Ιταλών. Πολέμησαν όλοι τους σαν ήρωες και πολύ σωστά αργότερα σ' όλο τον κόσμο θα ακουστεί: «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Αυτά ήταν τα λόγια του Βρετανού πρωθυπουργού, Ουίνστον Τσώρτσιλ, από λόγο πού εκφώνησε από το BBC
τις πρώτες ημέρες Ελληνοϊταλικού του πολέμου.

Και δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τις σφαίρες και τα κανόνια των εχθρών. Χειμώνας βαρύς τους βρήκε με ελάχιστα εφόδια. Φοβερός εχθρός το χιόνι, σκεπάζει τα πάντα. Ο ανεφοδιασμός πολλές φορές ήταν αδύνατος. Οι Ηπειρώτισσες Ελληνίδες, αψηφώντας κρύο και εχθρούς, μεταφέρουν στη ράχη τους τα απαραίτητα εφόδια, εκεί που ούτε ζώα δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουν. Όμως, αν το κρύο πάγωνε και κοκκάλωνε τα μέλη τους, η φωτιά που έκαιγε μέσα τους, η φωτιά της λευτεριάς και της φιλοπατρίας, τους ζέσταινε την ψυχή, τους έδινε θάρρος και δύναμη να υπομένουν στερήσεις και κακουχίες, τους έφερνε πολύ ψηλά, πάνω από το γήινο και το φθαρτό και έγιναν οι άυλες, οι αγνές μορφές, οι αφιερωμένες στα υψηλά ανθρώπινα ιδανικά.

Οι πρώτες Ελληνικές νίκες, μοναδικές μέχρι εκείνη τη στιγμή κατά του Άξονα, αναπτερώνουν το ηθικό της ανθρωπότητας. Οι νίκες των μαχητών του Γράμμου, ζέσταναν τις παγωμένες ψυχές των ανθρώπων και ζωντάνεψαν τις ελπίδες τους. Όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί του κόσμου στέλνουν μηνύματα και ύμνους στους άξιους απογόνους της Μεγάλης Ελλάδας. Ντροπή και απογοήτευση κυριεύει τους Ιταλούς. Οι υπερήφανες και σιδηρόφρακτες στρατιές τους συντρίβονται. Το ηθικό τους πέφτει. Μια ολόκληρη αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να νικήσει μια χούφτα Έλληνες. Πίστευαν ότι η συντριβή των Ελλήνων ήταν ζήτημα ωρών και τώρα πέρασαν μήνες, έχασαν χιλιάδες στρατιώτες. Έριξαν τόνους πυρομαχικά, όμως δεν κατάφεραν τίποτα.

Έξι μήνες πάλεψαν οι Έλληνες, μα δε δείλιασαν ούτε λεπτό. Τώρα όμως οι στρατιές γίνονται δύο. Τα φοβερά γερμανικά Στούκας σπέρνουν τον όλεθρο και την καταστροφή στις μεγάλες Ελληνικές πόλεις. Οι εχθροί πατούν τα άγια και αιματοβαμμένα χώματα της πατρίδας μας, τον αξέχαστο εκείνο Απρίλιο του '41. Ένας Γερμανός αξιωματικός της αεροπορίας, δήλωσε στον διοικητή τής ομάδας μεραρχιών Ανατολικής Μακεδονίας, αντιστράτηγο Δέδεν: «Ο Ελληνικός Στρατός ήταν ο πρώτος στρατός στον οποίον τα στούκας δεν προκάλεσαν πανικό. “Οι στρατιώται σας’’ είπε, ’’αντί νά φεύγουν αλλόφρονες, όπως έκαναν είς τήν Γαλλία καί τήν Πολωνία, μας επυροβόλουσαν από τας θέσεις των».

Αρχίζουν τα μαύρα χρόνια της Κατοχής. Ο αγώνας του Ελληνικού λαού για λευτεριά δε σταματά, όπως δε σταμάτησε ποτέ. 1941-1944. Εθνική αντίσταση. Ιερός λόχος. Ελ Αλαμέιν. Άλλη μια λαμπρή σελίδα του σύγχρονου Ελληνισμού.

Θα επικαλεστώ και πάλι, ένα απόσπασμα από την ομιλία του Ουίνστον Τσώρτσιλ στο Αγγλικό κοινοβούλιο αυτή τη φορά, στις 24 Απριλίου 1941:"Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δεν αποδίδει το ελάχιστο εκείνων των πράξεων αυτοθυσίας των Ελλήνων, πού ήταν καθοριστικός παράγων της νικηφόρου εκβάσεως τού κοινού αγώνα των εθνών, κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, διά την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπειαν."Και συμπληρώνει:

"Εάν δεν υπήρχε η ανδρεία των Ελλήνων και η γενναιοψυχία τους, η έκβαση τού Β' Παγκόσμιο Πολέμου θα ήταν ακαθόριστη."

Είναι ανυπολόγιστης αξίας οι θυσίες των Ελλήνων για την οικουμένη. Πρώτα από όλα, βροντοφώναξαν στη φοβισμένη οικουμένη της εποχής εκείνης, ότι η νίκη δεν ανήκει στα κανόνια, αλλά σ' εκείνους που έχουν το θάρρος και την τόλμη. Μπόρεσαν οι μεγάλες δυνάμεις, μέσα στο διάστημα αυτό, να αναδιοργανωθούν και να πάρουν θάρρος για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, ότι η Ελληνική θυσία υπήρξε το πρώτο χτύπημα στη ναζιστική αλαζονεία. Και αν οι λαοί σήμερα είναι περήφανοι, για την πρόοδο και τον πολιτισμό τους, αυτό οφείλεται κατά πολύ στη χούφτα αυτή των ανθρώπων με τις μεγάλες παραδόσεις, τα υψηλά ιδανικά και τις αγνές επιδιώξεις.

Στα βουνά της Αλβανίας, οι Έλληνες έδειξαν στην ανθρωπότητα ότι η υπεροχή δεν ανήκει στο πλήθος, ανήκει σ' εκείνους που λατρεύουν τη λευτεριά, ανήκει σ' αυτούς που φλογίζονται από αγάπη για την πατρίδα, σ' αυτούς που πιστεύουν τα αγνά της ανθρωπότητας ιδανικά, σ' αυτούς που αψηφούν τον θάνατο και τους κινδύνους.

Με τα ίδια ιδανικά, ήταν γαλουχημένοι κι οι Έλληνες της Κύπρου. Έτρεξαν να βοηθήσουν σε αυτήν την τιτάνια προσπάθεια της ανθρωπότητας και με φόντο τις διαβεβαιώσεις των Βρετανών για ένωση. Ο αριθμός των Κυπρίων, δεν μπορεί να υπολογιστεί ακριβώς, όμως οι αναφορές μιλάνε για εκατοντάδες οι οποίοι κατατάγηκαν, είτε μεμονωμένα, είτε με το κυπριακό σύνταγμα των Βρετανών, είτε αλλιώς. Χαρακτηριστικά να αναφέρω τις περιπτώσεις των δύο φοιτητών της Ιατρικής από την Αμμόχωστο. Ο Βαρνάβας Σιερίφης και ο Λουκής Λιασίδης, ζήτησαν να πολεμήσουν, αντί να τους ανατεθούν ιατρικά καθήκοντα και τραυματίστηκαν στις μάχες των υψωμάτων στο Τεπελένι. Ο πρώτος απεβίωσε σε νοσοκομείο του Μεσολογγίου και ο δεύτερος αργότερα, το 1942, σε νοσοκομείο της Αθήνας.

Δύο άλλες σημαντικές μορφές, που έπεσαν στο πεδίο της τιμής, ήταν ο Άντης Φάνος, από την Αμμόχωστο, μέλος της Ανόρθωσης και ο ποδοσφαιριστής και προπονητής Μίμης Πιεράκου.

Κι αν νομίζετε ότι το σωματείο μας πρόσφερε μόνο τα μέλη του, τότε δε γνωρίζετε ή δεν έχετε κατανοήσει το μεγαλείο της Ανόρθωσης Αμμοχώστου. Στην Κύπρο, το οίκημα του Συλλόγου μας στην Αμμόχωστο, λειτουργούσε ως χώρος συγκέντρωσης αγαθών, τα οποία αποστέλλονταν στους Έλληνες αδελφούς τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου, όσο κι αργότερα, κατά τη γερμανική κατοχή. Τα μέλη και φίλοι της Ανόρθωσης, πρωτοστατούσαν στη διεξαγωγή εράνων και στην αποστολή των χρημάτων στους δοκιμαζόμενους Έλληνες που αντιστέκονταν.

Αυτή είναι η εποποιία του '40. Μια καινούρια δόξα, ένα καινούριο μεγαλείο για την πατρίδα μας. Αυτό το μεγάλο γεγονός, αυτήν την υπέροχη θυσία γιορτάζουμε. Η εθνική μας αντίσταση, δεν ήταν αντίσταση δεξιών, κεντρώων ή αριστερών. Ήταν αντίσταση απλά των Ελλήνων. Αυτές τις δύσκολες ώρες, όλοι οι Έλληνες παραμέρισαν τις ιδεολογικές ή όποιες άλλες διαφορές είχαν κι ενωμένοι άρχισαν τον κλεφτοπόλεμο στους κατακτητές. Η τακτική τους ήταν να κτυπούν όπου δεν το περίμενε ο εχθρός, προξενώντας του μεγάλες καταστροφές σε άψυχο και έμψυχο υλικό. Αποκορύφωμα της σύμπνοιας των Ελλήνων εκείνη την περίοδο, ήταν το σαμποτάζ στον Γοργοπόταμο. Ο ΕΛΑΣ με τον Άρη Βελουχιώτη και ο ΕΔΕΣ με τον Ζέρβα, ένωσαν τις δυνάμεις τους και κατάφεραν κάτι το απίθανο. Κατάφεραν ν' ανατινάξουν τη σιδηροδρομική γέφυρα του Γοργοποτάμου και να στερήσουν έτσι μια σπουδαία στρατηγική οδό στους εχθρούς μας. Απέδειξαν έτσι, έμπρακτα για άλλη μια φορά, ότι ενωμένοι οι Έλληνες μεγαλουργούν.

Είναι ηλίου φαεινότερο λοιπόν, πως ο κυπριακός ελληνισμός έχοντας λάβει υπόψη τα μηνύματα τα οποία στέλνει η εποποιία του ‘40 και σε συνάρτηση με τα σημερινά δεδομένα, επιβάλλεται να παλέψει για την εξεύρεση λύσης.

Είναι καθήκον μας, ενωμένοι, να συνεχίσουμε τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Να συνεχίσουμε τον αγώνα για μια Κύπρο απαλλαγμένη από στρατεύματα κατοχής. Χωρίς αγωνίες για το αύριο, χωρίς κινδύνους, χωρίς συρματοπλέγματα. Όραμα μας λοιπόν, μια επανενωμένη Κύπρος στην Ενωμένη Ευρώπη, με τις πανανθρώπινες αξίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες να πρυτανεύουν.

Ευχόμαστε κι ελπίζουμε πως, όλοι εμείς, ενωμένοι ξανά, θα δώσουμε την ευκαιρία στον κυπριακό ελληνισμό να γιορτάζει το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής εις τους αιώνες. Να γιορτάζει όλες τις εθνικές επετείους, ελεύθερα, σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της μαρτυρικής μας νήσου. Από την Αμμόχωστο, στην Άχνα, στη Μόρφου, στην Κερύνεια.

Ας γονατίσουμε σήμερα ευλαβικά μπροστά στο μεγαλείο των αμέτρητων νεκρών μας. Ας μη ξεχνάμε λοιπόν ποτέ, ότι, έχουμε παρελθόν υπέροχο και μια ιστορία ολοζώντανη. Είμαστε οι φορείς μιας ιερής παράδοσης και οι κληρονόμοι μιας μοναδικότητας.

Αθάνατοι νεκροί. Η θυσία σας, το μεγαλείο και η δόξα σας θα μείνουν αιώνια στη μνήμη μας. Οι πράξεις σας θα είναι ο φάρος που θα φωτίζει και θα παραδειγματίζει τις επόμενες γενιές. Τον Ελληνισμό, θα τον κρατήσουμε πάντα μεγάλο κι ελεύθερο.

Πέραν όμως από τους επιφανείς ηγέτες της εποχής εκείνης, ο επικός αγώνας των Ελλήνων συνεχίζει να καταγράφεται ποικιλοτρόπως στην παγκόσμια ιστορία ως πανανθρώπινο αγαθό και ως σημείο τιμής και αναφοράς στον αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το παγκοσμίου φήμης ροκ συγκρότημα Sabaton, τα μέλη του οποίου έχουν εμπνευστεί από τον αγώνα των Ελλήνων το 1940. Το πολύ γνωστό τραγούδι του συγκροτήματος Sabaton, με ελεύθερη μετάφραση στην ελληνική ως Θυρεοί (Coat of Arms), το οποίο τραγουδιέται από εκατομμύρια οπαδούς του συγκροτήματος σε όλο τον κόσμο, ανεξαρτήτως ηλικίας, εθνικότητας, θρησκείας ή φυλής, αναφέρεται στο αγωνιστικό φρόνημα του Έλληνα και την απόφασή του να θυσιαστεί, υπερασπιζόμενος την πατρίδα του και τις παναθρώπινες αξίες που πρεσβεύει. Οι στίχοι του τραγουδιού, σε μετάφραση στην ελληνική από την αγγλική, αναφέρουν χαρακτηριστικά:

«Εκείνο το ξημέρωμα απεσταλμένος φτάνει. Χάραζε η 28 του Οκτώβρη. Η μέρα του «Όχι».

Στην πράξη αποδεδειγμένα. Απόγονοι της Σπάρτης, των Αθηνών, της Κρήτης. Κοιτάνε στα βόρεια, έτοιμοι προς τη μάχη: Οι εχθροί εφορμούν απ’ τους λόφους! Στα όπλα!
Αντιμετωπίζοντας την ήττα. Δεν υπάρχει παράδοση. Δεν υπάρχει υποχώρηση.

Μέρα τη μέρα, εκεί, πίσω στις γραμμές τους. Τους εχθρούς απωθούνε. Στον αέρα ανεμίζουν εμβλήματα. Κλήση στα όπλα. Για της Ελλάδος τη δόξα.

«Ελευθερία ή Θάνατος».
Θυρεοί διαλαλούν!
Αίμα του βασιλιά Λεωνίδα!
Αεροπορικές επιδρομές, σφυροκοπούνε τη χώρα. Βομβαρδιστικά που πετάνε, μέρα και νύχτα. Κρατάει η βροχή έξι μέρες. Που την έριξαν οι εισβολείς. Οι βόμβες πήγαν στον βρόντο!
Χτυπάτε σκληρά! Αντιστραφήκαν οι όροι. Πετάξτε τους πίσω απ’ τους λόφους.
Στα όπλα! Όπως παλιά: Πολίτες, οπλίτες, η Ελλάς πολεμά!
Μόνοι, χωρίς ξένη βοήθεια. Έξω απ’ τη χώρα τους, εκδιώξαν τον ξένο εχθρό.
Για της Ελλάδος τη δόξα
«Ελευθερία ή Θάνατος»
Θυρεοί διαλαλούν!
Αίμα του βασιλιά Λεωνίδα!
Σαν τους προγόνους τους. Αιώνων κι αιώνων γενιές. Πολέμησαν μπρος στο φάσμα της ήττας. Ένα χρέος να κρατάν το φιλότιμο. Τους αφήσαν οι τριακόσιοι εκείνοι. «Ελευθερία ή Θάνατος» στ' αλήθεια!
Και έτσι κατόπιν, τώρα ξανά. Αίμα ηρώων την πατρίδα τους σώζει.
Κλήση στα όπλα. Για της Ελλάδος τη δόξα.
«Ελευθερία ή Θάνατος».
Θυρεοί διαλαλούν!
Αίμα του βασιλιά Λεωνίδα!».
«ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ»
«ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ»

Πληροφορίες Επικοινωνίας

Τμήματα

Βρείτε μας