Ο Μιχάλης Ολύμπιος, γόνος του Χαράλαμπου και της Άννας Μακρυκώστα, γεννημένος στα Λύμπια και γαλουχημένος με τα άφθορα ιδανικά της αγάπης προς το Θεό και την πατρίδα, διακρινόταν για τη φιλοπατρία και τη λεβεντιά του, την καλοσύνη και την ταπεινότητα, τη μετριοφροσύνη και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Παρά την έφεσή του στην παιδεία, οι αντίξοες περιστάσεις της εποχής δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει τις σπουδές του κι έτσι από νωρίς μπήκε στον αγώνα της καθημερινής βιοπάλης.

Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα το ολόλαμπρο εκείνο πρωινό της 1ης Απριλίου και ανταποκρινόμενος στο εγερτήριο σάλπισμα της πατρίδας, ο Μιχάλης Ολύμπιος έσπευσε από τους πρώτους να ενταχθεί στις τάξεις της θρυλικής ΕΟΚΑ. Υπήρξε από τα πρώτα μέλη της αντάρτικης ομάδας που συγκροτήθηκε στα Λύμπια.

Το Μάρτη του 1957 συνελήφθη και μεταφέρθηκε στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς και της Πύλας όπου υποβλήθηκε σε φρικτά και απάνθρωπα βασανιστήρια που είχαν ως αποτέλεσμα τον σοβαρό και ανεπανόρθωτο τραυματισμό του χεριού του.

Τα βασανιστήρια όμως και οι ανείπωτες δοκιμασίες στις οποίες υποβλήθηκε, δεν στάθηκαν ικανά να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα και το πύρωμα ψυχής του Μιχάλη Ολύμπιου. Στα χρόνια που ακολούθησαν, και ένεκα του τραυματισμού που υπέστη, ο Μιχάλης Ολύμπιος με περίσσια αξιοπρέπεια ανέβαινε καρτερικά το δικό του Γολγοθά. Μέσα από τον καθημερινό του αγώνα, που ήταν γι’ αυτόν η τρανή απόδειξη, αλλά και η διαρκής υπενθύμιση της αφειδώλευτης αγάπης του προς την πατρίδα, η πίστη του δυνάμωνε και ο πόνος του σφυρηλατούσε τον πατριωτισμό, το σθένος του και την απαρασάλευτη προσήλωσή του στα αξεθώριαστα ιδανικά του Γένους μας.

Κατά τη διάρκεια των διακοινοτικών συγκρούσεων το 1963-64, ο Μιχάλης Ολύμπιος βρέθηκε για άλλη μια φορά στην πρώτη γραμμή του πυρός, να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη δοκιμαζόμενη πατρίδα. Αξιοσημείωτο είναι το περιστατικό όπου κατά τη διάρκεια επιθεώρησης του Διγενή σε επιχείρηση στην οποία λάμβανε μέρος ο Μιχάλης, ο Αρχηγός δεν μπόρεσε παρά να θαυμάσει και να εκθειάσει την παρουσία του ήρωα, που παρά το σοβαρό πρόβλημα που παρουσίαζε στο χέρι του, υπήρξε συγκινητική και εντυπωσιακή. Ακόμα και στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, ο Μιχάλης έδινε θάρρος και παρότρυνε με θέρμη την οικογένεια και τους φίλους του για αγάπη και προσφορά προς την πατρίδα. Παρά τις αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις στην Κύπρο και το εξωτερικό και την αναγκαστική αποκοπή του χεριού του, στις 15 Φεβρουαρίου 1969 σε ηλικία μόλις 32 χρόνων, επήλθε το μοιραίο ως αποτέλεσμα της ανεπανόρθωτης βλάβης που είχε υποστεί από τα φρικτά βρετανικά βασανιστήρια.

Τη μέρα εκείνη, που η γειτονιά των αγγέλων υποδεχόταν το Μιχάλη, η πατρίδα τον έστεψε με τον κότινο της αθανασίας και της ανδρείας, του ήθους και της λεβεντιάς και τον κατέταξε αμετάκλητα στο Πάνθεο των Ηρώων. Ο Μιχάλης Ολύμπιος λάμπρυνε με τη θυσία και την αγωνιστικότητά του τις σελίδες της κυπριακής ιστορίας και άφησε πίσω του, ζωντανή παρακαταθήκη για όλους εμάς, τη βαθιά του αγάπη προς την ελευθερία. Υπογράμμισε με τη θυσία του την πεμπτουσία του αγώνα για ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα, δίνοντας έτσι τη δική του διάσταση στα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη: «Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του εχθρού, παρηγοριόμαστε μ' ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και όταν οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν».

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,

Η ζωή και η θυσία του Μιχάλη Ολύμπιου αποτελούν για εμάς αλλά και τις επερχόμενες γενιές ανέσπερο φάρο που μας καθοδηγεί στα δύσκολα μονοπάτια που σήμερα διαβαίνουμε.

Σε καιρούς χαλεπούς για την εδώ και 40 χρόνια μοιρασμένη μας πατρίδα, σε καιρούς που η κοινωνία μας έχει ανάγκη από πρότυπα χρέους, ευθύνης και ήθους, η θυσία του Μιχάλη Ολύμπιου αποτελεί για μας φορέα ανεξάντλητης μνήμης και δύναμης για να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι την τελική αποκατάσταση των δικαίων της πατρίδας μας.

Η ελάχιστη οφειλή απέναντι στα παλικάρια μας που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για την προάσπιση της ελευθερίας, επιτάσσει τη συνέχιση του αγώνα για την επανένωση του νησιού μας. Έχουμε χρέος να μη λησμονήσουμε ότι οι θυσίες των παλικαριών μας, που έθεσαν την ελευθερία της πατρίδας μας ως υπέρτατο στόχο και αντιστάθηκαν με κάθε τίμημα ενάντια σε όσους την επιβουλεύθηκαν, παραμένουν ακόμα αδικαίωτες όσο η πατρίδα μας εξακολουθεί να είναι διαιρεμένη και ημικατεχόμενη.

Η αδυσώπητη κρισιμότητα των καιρών δεν επιτρέπει εφησυχασμούς. Επιτάσσει να ψηλαφίσουμε με κριτική διάθεση τα λάθη και τις διαχρονικές μας παραλείψεις και να αναβαπτιστούμε στα νάματα των προαιώνιων και ακατάλυτων αξίων και ιδανικών του Γένους μας που μας κράτησαν πνευματικά ακμαίους και ηθικά απρόσβλητους κάτω από κρίσιμες ιστορικά συνθήκες. Γιατί αν κατρακυλήσαμε βαθιά στην οικονομική κρίση και στην πολιτική ανυποληψία, αυτό οφείλεται σε μέγιστο βαθμό στο ότι πρώτα χρεοκοπήσαμε ηθικά και πνευματικά. Ξεστρατίσαμε από το δρόμο του μέτρου και της αρετής και αποδυθήκαμε σε ένα μάταιο αγώνα για το πώς θα διευρύνουμε την ατομική μας ευημερία χωρίς να λογαριάζουμε τους άλλους. Αδιαφορώντας για νόμους κοσμικούς και θεϊκούς. Καταπατώντας αξίες και αρχές, ισοπεδώνοντας προσωπικότητες και διαβάλλοντας ασύστολα χαρακτήρες.

Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στο Κυπριακό είναι σημαντικές. Η διαμόρφωση των προϋποθέσεων για ένα κοινό ανακοινωθέν ανοίγει το δρόμο για επανέναρξη των συνομιλιών. Σαράντα χρόνια κατοχής και διαίρεσης είναι ήδη πολλά. Ήρθε η ώρα με πίστη και γενναιότητα να αποτινάξουμε τον ασήκωτο αναχρονισμό μιας μοιρασμένης πατρίδας με συρματοπλέγματα. Η υιοθέτηση του κοινού ανακοινωθέντος, που ενσωματώνει τις θεμελιώδεις επιδιώξεις της δικής μας πλευράς, δεν αποτελεί το τέλος αλλά την αρχή μιας μακράς και επίπονης προσπάθειας. Στην προσπάθεια αυτή πρέπει να σταθούμε ενωμένοι και αδιάσπαστοι, παρά τις όποιες θεμιτές και εύλογες διαφορές, αξιοποιώντας τη γνώση και την εμπειρία του παρελθόντος. Όπως ακριβώς μας παρότρυνε και ο Έλληνας πρωθυπουργός που τολμηρά στηρίζει την υπό εκκίνηση διαδικασία.

Η επιτυχία της νέας αυτής προσπάθειας θα εξαρτηθεί όχι μόνο από τη δική μας διαπραγματευτική ικανότητα, από τις συμμαχίες που οικοδομούμε στο σύγχρονο κόσμο αλλά κυρίως από τη θέλησή μας να σταθούμε απέναντι στην ιστορική αυτή πρόκληση απαλλαγμένοι από αισθήματα φανατισμού και μικροψυχίας. Οπλισμένοι με πίστη στο Θεό και τις αστείρευτες δυνάμεις μας, να επιδείξουμε έμπρακτα ανεκτικότητα, αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμό στη διαφορετικότητα των απόψεων που διατυπώνονται. Να αποκρούσουμε την ίδια ώρα σθεναρά το μεγάλο πειρασμό του λαϊκισμού και την παγίδα της διχόνοιας, προσφέροντας τον καλύτερό μας εαυτό και τις ειλικρινείς μας υπηρεσίες στην προσπάθεια τερματισμού της κατοχής και της διαίρεσης της πατρίδας.

Οι δύσκολοι ετούτοι καιροί απαιτούν αληθινή ομοψυχία και γνήσια ενότητα έργων και όχι λόγων. Κοινό όραμα και κοινή ελπίδα, προκειμένου να οδηγηθούμε σε μια λύση που να διασφαλίζει το μέλλον της πατρίδας και την επιβίωση του λαού μας. Επιτάσσουν να αφήσουμε πίσω μας τα όποια διχαστικά σύνδρομα και τις τραυματικές εμπειρίες και αδιακρίτως πολιτικών ή ιδεολογικών διαφορών, να συμβάλλουμε στην προσπάθεια για την ελευθερία και την επανένωση της πατρίδας μας.

Με ανυπόκριτο σεβασμό και παντοτινή ευγνωμοσύνη στεκόμαστε νοερά μπροστά στο μεγαλείο της θυσίας του Μιχάλη Ολύμπιου. Μνημονεύουμε το άξιο της πατρίδας τέκνο και συναισθανόμενοι το βάρος της κληρονομιάς που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας, ανανεώνουμε τους όρκους τιμής για συνέχιση του τίμιου αγώνα μας για την απελευθέρωση της πατρίδας. Η σεμνή και αγέρωχη μορφή του Μιχάλη Ολύμπιου ας σφυρηλατήσει την ιστορική μας συνείδηση ώστε να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να υψώσουμε το ανάστημα και το φρόνημά μας, απέναντι στις δοκιμασίες που περνά ο τόπος μας.

Ευλαβικά υποκλινόμαστε στον ηρωισμό και την ανδρεία, το ήθος και την αξιοπρέπειά του και ανανεώνουμε τη δέσμευσή μας για συνέχιση του αγώνα τιμής και εθνικής αξιοπρέπειας. Αιωνία ας είναι η μνήμη του.