Μέσα από τον πόνο του τόσο άδικου θανάτου της αγαπημένης του συζύγου, αλλά και των πεθερικών του, ο Βάσος Γεωργίου βρήκε δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του μέχρι την ολοκλήρωση του Ιερού αυτού Ναού, διοχετεύοντας στον χώρο ετούτο την ειλικρινή του αγάπη, ευλάβεια και πίστη και τιμώντας εκτός Αγίας Παρασκευής, όπως ήταν η αρχική επιθυμία του ζεύγους και την Παναγία, της οποίας το όνομα έφερε η πολυαγαπημένη σύζυγός του Μαίρη. Με την παράκληση όπως η Υπεραγία Θεοτόκος μεσιτεύσει για τη λύτρωση του κυπριακού λαού, δόθηκε στην Παναγία το επώνυμο «Ελευθερώτρια». Το Παρεκκλήσι, το οποίο εγκαινιάστηκε στις 26 Ιουλίου 2006 και στα εγκαίνια του οποίου ήμουν παρών, είναι αφιερωμένο στα 121 θύματα της αεροπορικής τραγωδίας, η οποία αμετάκλητα στιγμάτισε την ήδη ταλαιπωρημένη ιστορία του τόπου μας.

Σε ένα λιτό και απέριττο βιβλίο, με τίτλο «Παρεκκλήσιο Παναγίας Ελευθερώτριας και Αγίας Παρασκευής Μοσφιλωτής», ο αγαπητός φίλος Βάσος Γεωργίου αποτυπώνει το ιστορικό της ανέγερσης του Ιερού Ναού και σκιαγραφεί με τον δικό του αυθεντικό τρόπο τα 121 θύματα της αεροπορικής τραγωδίας.

Ήταν καλοκαίρι 2005. Παραμονή της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και ο «ΗΛΙΟΣ» έσβησε τόσο άδοξα στους πρόποδες του μαύρου βουνού του Γραμματικού, σκορπώντας παντού πένθιμο πέπλο πόνου και οργής για τη διαχρονική αμέλεια, τα συσσωρευμένα λάθη και τις ασυγχώρητες παραλήψεις που τόσο τραγικά οδήγησαν στον θάνατο 121 ψυχές. Η πτήση 522 της «ΗΛΙΟΣ» έμελλε να γράψει τη χειρότερη αεροπορική τραγωδία σε ελληνικό έδαφος, βυθίζοντας στο πένθος ολόκληρο το νησί μας. Το μέγεθος της καταστροφής ανείπωτο και το δράμα ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου.

14 Αυγούστου και η ατμόσφαιρα στη μικρή μας πατρίδα αποπνικτική. 115 επιβάτες και 6 μέλη του πληρώματος ο τραγικός απολογισμός. Παιδικά χαμόγελα σίγησαν μονομιάς, ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν, νέοι με στόχους και όνειρα για το μέλλον χάθηκαν… και στη θέση τους το κενό. Ορφανά, μαυροφορεμένοι γονείς και συγγενείς, σπίτια κλειστά και σφαλισμένα. Σκόνη και θρύψαλα τα όνειρά και αυτό το μεγάλο «γιατί» να συνοδεύει έκτοτε την ανεξίτηλη θύμησή τους. Το άκουσμα της τραγωδίας μαυροφόρεσε την Κύπρο, ολάκερο το πανελλήνιο και τον αυγουστιάτικο ήλιο.

Βρισκόμασταν, θυμάμαι σε καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα και με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσαμε την ανάγνωση του θλιβερού καταλόγου, που έμοιαζε ατέλειωτη. Και όσο την ακούγαμε, τόσο ενδόμυχα προσευχόμασταν να μην ήταν μέσα σ’ αυτήν αγαπημένα μας πρόσωπα. Κι όμως ήταν. Γιατί όλοι και οι 121 στην πραγματικότητα, με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο, ήταν συγγενείς, φίλοι, αγαπημένοι. Κανένας μας δεν έμεινε αμέτοχος στο δράμα και στο ασύλληπτο μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας. Ο καθένας μας, άλλος βουβά και άλλος γοερά, έκλαψε και πένθησε αδικοχαμένα παιδιά, γονείς, συγγενείς και φίλους.

Η τραγωδία της 14ης Αυγούστου του 2005 έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της σε όλους μας και πρώτα στους συγγενείς των 121 θυμάτων. Γι αυτούς ο χρόνος πάγωσε εκείνη την τραγική στιγμή. Οκτώ χρόνια μετά, ακόμα κι αν τα δάκρυα στέρεψαν, οι μνήμες παραμένουν νωπές, ο πόνος από τον άδικο χαμό των αθώων ψυχών σιγοκαίει ακόμα και 121 ζευγάρια μάτια μάς θυμίζουν διαρκώς ότι δεν χωράνε άλλα λάθη, αμέλειες και παραλήψεις.

Σαν άλλες ερινύες τα δάκρυα των μαυροφορεμένων θα καταδιώκουν τις συνειδήσεις όσων με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους οδήγησαν σε αυτή την ανθρωποσφαγή. Ακόμα και μετά την πρόσφατη καταδίκη τριών εκ των υπαίτιων της τραγωδίας, αισθήματα οργής και πικρίας σιγοκαίνε στις καρδιές των συγγενών, αφού η δικαιοσύνη ήρθε γι’ αυτούς κουτσουρεμένη. Όσα «συγνώμη» κι αν πούμε δεν θα είναι αρκετά για να απαλύνουν τον πόνο, να επουλώσουν τις αιμορροούσες πληγές, να δώσουν απάντηση στον άδικο χαμό λατρεμένων ανθρώπων.

Η τραγική απώλεια τόσων ανθρωπίνων ζωών, έγινε η αιτία να έρθουν στην επιφάνεια η διαχρονική και συνεχιζόμενη ανεπάρκεια και οι ελλείψεις, τα συσσωρευμένα λάθη και οι παραλήψεις, τα πολλά, σοβαρά και επαναλαμβανόμενα προβλήματα και οι στρεβλώσεις. Η ανεπάρκεια, η ευθυνοφοβία, η αναβλητικότητα και η αναποτελεσματικότητα του συστήματος. Η τραγωδία της HELIOS, στάθηκε η αφορμή να κάνουμε όλοι τη δική μας αυτοκριτική, τον δικό μας απολογισμό και να αποδοκιμάσουμε κάθε χειρισμό και ενέργεια που χαρακτηρίζεται από προχειρότητα και ανευθυνότητα.

Μέσα από τις στάχτες της τραγωδίας, Πολιτεία και Εκκλησία δηλώνουν τη συμπαράστασή τους προς τον ανείπωτο και απύθμενο πόνο των συγγενών. Εκ μέρους του Υπουργείου Συγκοινωνιών και Έργων εκφράζω τη δική μας αποφασιστικότητα και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να εργαστούμε με υπευθυνότητα και μεθοδικότητα ώστε να αποτραπούν στο μέλλον παρόμοιες τραγωδίες. Η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα και ο επαγγελματισμός πρέπει να αποτελούν τις βασικές προϋποθέσεις λειτουργίας του Κράτους μας και προς αυτή την κατεύθυνση καλούμαστε όλοι να εργαστούμε.

Εβρισκόμενοι σήμερα εδώ, με αφορμή την παρουσίαση του λευκώματος του φίλου Βάσου Γεωργίου, αποδίδουμε την ελάχιστη οφειλόμενη ανταπόδοση στους νεκρούς και την υπόσχεση ότι η μνήμη τους θα διατηρηθεί ζωντανή στις καρδιές όλων μας και σαν άσβεστη φλόγα μέσα στα σκότη της μετριότητας και της ανευθυνότητας θα μας δείχνει πάντα τον δρόμο της τόλμης, της δράσης, της υπευθυνότητας και του επαγγελματισμού. Βρισκόμαστε εδώ για να τους διαβεβαιώσουμε ότι όσο κι αν τα χρόνια περνούν, η θύμησή τους παραμένει πάντα βαθιά φυλαγμένη στις καρδιές μας σαν πολύτιμο φυλαχτό. Ως εκπρόσωπος της κυπριακής Πολιτείας νιώθω ταυτόχρονα την ανάγκη να δηλώσω ότι ο φαύλος κύκλος της ανομίας και της ατιμωρησίας πρέπει οριστικά να τερματιστεί. Έστω κι αν αυτή η προσπάθεια συνεπάγεται ρήξεις με ισχυρά και διαπλεκόμενα συμφέροντα και κατεστημένες αντιλήψεις και νοοτροπίες.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας τόσο τον φίλο Βάσο Γεωργίου για την κατάθεση ψυχής του στην ανέγερση του Ιερού Ναού της Παναγίας της Ελευθερώτριας και της Αγίας Παρασκευής, αλλά και για την ετοιμασία του βιβλίου που θα μας παρουσιάσει απόψε. Τόσο το Παρεκκλήσι, όσο και το βιβλίο του, αποτελούν συνεχή υπόμνηση για τα οδυνηρά αποτελέσματα της απραξίας, της αναβλητικότητας και της αμέλειας που στέρησαν τη ζωή 121 συνανθρώπων μας το 2005 και 13 άλλων πολύ πιο πρόσφατα με την τραγική έκρηξη στο Μαρί. Θα ήθελα παράλληλα να ευχαριστήσω και όλους όσοι με αγάπη και πίστη εργάστηκαν αφιλοκερδώς και στήριξαν με όποιο τρόπο μπορούσαν την ανέγερση του Ιερού αυτού Ναού.

Με την ψυχή μας να συναντά την ψυχή των 121 αδικοχαμένων επιβατών της τραγικής και μοιραίας εκείνης πτήσης, ευχόμαστε «Καλό ταξίδι». Αυτά ήταν ίσως τα τελευταία λόγια που αντάλλαξαν οι αγαπημένοι μας όταν άρχιζε ένα ταξίδι που έμελλε να αλλάξει προορισμό. Ένα «γεια» που έμελλε να τελικά να γίνει «αντίο».

Για μας όμως τους χριστιανούς αγαπητοί μου ο θάνατος δεν είναι το τέρμα αλλά η αρχή. Η αρχή μιας πορείας που παρά την τραγικότητά της, οδηγεί στην όντως ζωή. Ας στρέψουμε το βλέμμα και την προσευχή μας προς Εκείνον που με την ανάστασή Του συνέτριψε το κράτος του θανάτου κι ας απευθύνουμε στους αγαπημένους μας τον αληθινό χαιρετισμό που αρμόζει σε όσους έχουν την ελπίδα τους στον Κύριο της ζωής. «Εις το επανιδείν και καλή αντάμωση».