mtcw

Υπουργείο | Υπουργός | Ομιλίες / Δημοσιογραφικές Διασκέψεις

Χαιρετισμός του Υπουργού Μεταφορών, Επικοινωνιών και Έργων κ. Γιάννη Καρούσου στην παρουσίαση βιβλίων του κ. Αντρέα Καουρή με αφορμή τη συμπλήρωση 65 χρόνων από το ολοκαύτωμα του Γρηγόρη Αυξεντίου

Πίσω στην προηγούμενη σελίδα




Είμαστε σήμερα εδώ για την παρουσίαση του τρίτου τόμου που έχει συγγράψει ο κ. Αντρέας Καουρής, με αφορμή τη συμπλήρωση 65 χρόνων από το ολοκαύτωμα του Γρηγόρη Αυξεντίου.

Αγαπητέ κ. Καουρή, θα ήθελα να σας συγχαρώ για τη συγγραφή των βιβλίων αυτών, καθώς πράξατε το καθήκον σας, ως γνήσιος πατριώτης που οφείλει να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις και την Ιστορία του Έθνους μας στις νεότερες γενιές. 
Είμαι βέβαιος πως για τη συγγραφή των βιβλίων καταβλήθηκε πολύς κόπος και χύθηκε πολύς ιδρώτας.

Με το πέρασμα των χρόνων, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να μιλάς για ήρωες και να περιγράφεις τη θυσία τους, οι λέξεις είναι πολύ λίγες και φτωχές μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής του Γρηγόρη Αυξέντιου, όμως μέσα από τα βιβλία σας κ. Καουρή αποδίδετε με ακρίβεια τη λεβεντιά και παλικαριά του σταυραετού του Μαχαιρά, Γρηγόρη Αυξεντίου.

Διαβάζοντας το έργο του Ανδρέα Καουρή, δεν μπορείς παρά να εισέλθεις στο ηρωικό κλίμα του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα. Μέσα από το βιβλίο του, δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να «εισπράξει» τις αξίες και τα ιδανικά εκείνης της εποχής, παροτρύνοντας τον στη σύγκριση με το σήμερα, για να επιστρέψει πίσω σε αυτά.

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Γρήγορης της Κύπρου και του Ελληνισμού, αποτελεί εικόνισμα για κάθε Έλλην Κύπριο. Κάθε ίχνος από μελάνι και χαρτί για τη χάρη του Ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου είναι ακόμη μια απόδειξη ότι αθάνατος θα μείνει μέσα στους αιώνες, παίρνοντας θέση δίπλα στον Λεωνίδα, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και όλους τους άξιους άντρες του Έθνους. Αγαπήθηκε και αγκαλιάστηκε με πάθος από το σύνολο όσων τον γνώρισαν, είτε προσωπικά, είτε μέσα από τα βιβλία, τον αγώνα του και την ιστορική του διαδρομή.

Στις αρχικές σελίδες του βιβλίου ο κ. Καουρής παραθέτει δύο ποιήματα, ένα του πατέρα του Αυξεντίου, του Πιερή Αυξεντίου, που απαγγέλθηκε στο εννιάμηνο μνημόσυνό του, και ένα της μητέρας του, που το απήγγειλε στον τόπο της θυσίας του, στον Μαχαιρά. Και στα δύο ποιήματα διακρίνεται ο πόνος των γονιών, τον οποίο συγκρατούν μέσα τους, εκδηλώνοντας μόνο την τιμή και το ήθος του γιου τους, ένα παράδειγμα του ηρωισμού των γονέων ενός μεγάλου ήρωα. Τα δύο ποιήματα ανακαλούν συνειρμικά στη μνήμη μας την «αναγνώριση» του μισοκαμένου πτώματος του Γρηγόρη Αυξεντίου, μετά τον ηρωικό θάνατό του, από τον πατέρα του: 

Στο στρατιωτικό νοσοκομείο, όπου οι κατακτητές μετέφεραν ό,τι απέμεινε από το σώμα του, κλήθηκε, ως γνωστό, ο πατέρας του να τον «αναγνωρίσει». Πράγματι ο Πιερής Αυξεντίου μπήκε στο νεκροτομείο, «αναγνώρισε» τον γιο του και βγήκε έξω μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Μπήκε στο αυτοκίνητο του δικηγόρου Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη για να φύγουν, οπότε ξέσπασε σε γοερό κλάμα. Ο δικηγόρος τον ρώτησε γιατί κλαίει, αφού πριν λίγο γελούσε και του απάντησε: «Να μη μας βλέπουν οι σκύλοι να κλαίμε γιε μου». Ήταν μια απάντηση βγαλμένη από τα τρίσβαθα της Ελληνικής Ιστορίας», ενώ η μητέρα του Ήρωα μας, η Αντωνού Αυξεντίου, είπε στον επικήδειο της: «Μια μάνα τέτοιου ήρωα εν προσβολή να κλάψει, προσβάλλει τον λεβέντη της, τζιείνον που θ’ απολάψει. Χαλάλιν της Πατρίδος μου ο γιος μου, η ζωή μου, τζι αφού εν επαραδόθηκεν τζι έμεινεν τζι εσκοτώθηκεν ας έσιει την ευτζήν μου».

Έπειτα, ακολουθεί ένας πύρινος λόγος του συγγραφέα με τίτλο «Γρηγόρης Αυξεντίου, ο ηγέτης» και ένα τρισέλιδο αφήγημα ε ξέχειλα τα συναισθήματα, με τίτλο «Τρίτο γράμμα στον Γρηγόρη».

Στις επόμενες 47 σελίδες δίνεται μια λεπτομερής περίληψη του τι θα διηγηθεί στους επόμενους τόμους του έργου, με ιδιαίτερη αναφορά στους προδότες και καταδότες του Αυξεντίου. Δεν ήταν ένας, ούτε κι αυτός ήταν, ο βοσκός της Μονής Μαχαιρά, όπως πολλοί θεώρησαν. Ήταν μια ομάδα πρώην αγωνιστών που προσκύνησαν τους Άγγλους, αλλά και που δρούσαν ως διπλοί πράκτορες, πληροφοριοδότες και καταδότες της ΕΟΚΑ. Στα κεφάλαια αυτά γίνεται αναφορά σε κάποιους, που από την αρχή έδειξαν τις προθέσεις τους, και που εν τέλει εξελίχθηκαν σε προδότες. Δυστυχώς, η Ιστορία μας απέδειξε ότι δίπλα στον Λεωνίδα υπάρχει και ο Εφιάλτης, κοντά στον Χριστό υπάρχει και ο Ιούδας.

Η σπουδαιότητα του βιβλίου, πηγάζει από το γεγονός ότι παρουσιάζονται πάμπολλες αυθεντικές μαρτυρίες των ανθρώπων με τους οποίους αγωνίστηκε και συνεργάστηκε ο ήρωας μας. Μέσα από τις αφηγήσεις τους διακρίνει κανείς τον χαρακτήρα των ανθρώπων της Κυπριακής υπαίθρου, που συνέδραμαν και υποστήριξαν με κάθε μέσο τον αγώνα, αλλά και φαίνεται ξεκάθαρα η ηγετική μορφή και η αυτοθυσία του Αυξεντίου.

Ο Γρηγόρης της Λύσης, το παλικάρι της Κύπρου, στα είκοσι εννέα του χρόνια με οδηγό τα όσα έμαθε και τα όσα διδάχθηκε στη σύντομη ζωή του, συνειδητά επέλεξε να μείνει στο κρησφύγετο του στις 3 του Μάρτη του 57, διεκδικώντας έτσι την αιωνιότητα με την αυτοθυσία του. Ο θάνατός του, συγκίνησε και συγκλόνισε όχι μόνο την Κύπρο και τον ευρύτερο Ελληνισμό, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα, όπως μαρτυρούν δημοσιεύσεις και ανταποκρίσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αγγλία, Ευρώπη, Αφρική, ακόμη και στη μακρινή Αυστραλία, όπου επέδρασε καταλυτικά στην πορεία και την εξέλιξη του Αγώνα.

Ο Αυξεντίου, έστειλε τα μηνύματα του και αυτά γράφτηκαν με χρυσό μελάνι στις σελίδες της Παγκόσμιας ιστορίας, για όλους τους αγωνιζόμενους λαούς που πολεμούν για την ελευθερία.

Δυστυχώς, φτάνουμε στο σήμερα, να νιώθουμε ντροπή, πως θα πούμε στον Γρήγορη ότι η πατρίδα μας είναι μοιρασμένη στα δυο, ότι οι αξίες, οι αρχές και τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκε δεν αντικατοπτρίζουν τη νέα γενιά. Πως θα κοιτάξουμε στα μάτια τον Ήρωα και να του πούμε ότι αντί της συστράτευσης και της ομοψυχίας, που απαιτούν οι καιροί, αντί της ενότητας και της σύμπνοιας, βλέπουμε και παρακολουθούμε τα μίση, τα πάθη και τις κομματικές αντιπαραθέσεις, με τις πολιτικές οξύτητες. Τα ακραία πολιτικά φαινόμενα κατάφεραν να χαρακτηρίζουν τον δημόσιο καθημερινό βίο και να πλήττουν το ήθος και την αξιοπιστία ενός κράτους.

Ως κυβέρνηση, αλλά και στο σύνολό του ολόκληρος ο λαός, οφείλει, να υπερνικήσει τις αδυναμίες και να ξεπεράσουμε τα λάθη μας, να πορευτούμε με δυναμισμό και αυτοπεποίθηση, διεκδικώντας όλα εκείνα που δικαιούμαστε ως λαός και ως ανεξάρτητο κράτος.

Τέλος, θα ήθελα να συγχαρώ ακόμα μια φόρα τον Αντρέα Καουρή για το έργο του, καθώς ο ήρωας μας μέσα από τα βιβλία του θα μείνει πάντα ζωντανός και θα ζει αιώνια, για να μας υπενθυμίζει τις ευθύνες, τα δικαιώματα, αλλά και το ΧΡΕΟΣ μας προς τη σκλαβωμένη μας πατρίδα.

Σας ευχαριστώ.




Πίσω στην προηγούμενη σελίδα